Εγώ, ο «κλώθει σαυτόν» άπληστος ποιητής
ιδρύω την εκκλησία των Αχράντων Συνειρμών
κηρύττω μετά εξοβελισμών, βδελυγμών
εύηχων βρυχηθμών
τερετισμών εν μέσω αναστεναγμών τε κανονιοβολισμών
από τον άμβωνα, performance τε και σουρεαλισμόν
Η ατίθαση γυναίκα τόσο μακριά τόσο κοντά
ακουμπάει στην καρδιά του μυαλού μου
Είναι η γυναίκα που δε θα γίνει ποτέ γυναίκα μου
Δεν ήρθε να θυσιαστεί ξανά ούτε με βαμβάκι, ιδού
απολαμβάνει από αριστερού ντελικανή ψάλτη στασίδι
Η γυναίκα μου που δε θα γίνει ποτέ γυναίκα μου
αδελφομάνα του Βορά με επιδερμίδα σταριού Ξάνθης
ανοιχτό αίνιγμα στον Κόσμο σε ελεύθερη ένωση
– έπαιξα άναψα κάηκα σιμά της
νιώθω Βαλμόν χωρίς δίχτυ ασφαλείας στις Επικίνδυνες Σχέσεις –
με εθίζει με key words αυτοκόλλητα και φωτομυνήματα του Viber
έως ότου ο αφρός των κυμάτων το παιδικό ασήμι
μας ραντίσει με καινούρια νέα
η γυναίκα μου που ίσως κάποτε γίνει για λίγο γυναίκα μου
κοινωνεί αστραπιαίους συνειρμούς που στριβολίζονται slow motion
κι ανυψώνονται από τα μάρμαρα
της αβύσσου πυγολαμπίδες οι ψίθυροι
και γλυκιά η θέρμη η ανείπωτη
ώσπου η δίκογχη πηγή της γυναίκας μου
χοντρές σταγόνες αναβλύζει σαν
από χείλη κορδωμένου Ανθυποτσαλαπετεινού
και κεφίρ μυχού σπηλιάς Αμβροσίας
εκτοξεύει στον πανύψηλο θόλο
βρέχει κατάμουτρα τον Παντοκράτορα
Ε, Αυτός προβάλλοντας στα αναρίθμητα παιδιά του δαιμόνια άπειρο
δύναμη
χαμογελά αδιόρατα κάτω από φρύδια τόξα ουράνια
το μάτι κλείνοντάς μας