Ενώ συνεχίζαμε να ψάχνουμε το νόημα της ζωής
το βαθύτερο και το υψηλότερο
ξαφνικά τα πράγματα έγιναν απλά.
Είχαμε το κακό απέναντί μας
όλο και πιο κακό
απειλητικό για ολοσχερή εκ θεμελίων σάρωση
κι έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε.
Μπροστά μας μονόδρομος αδιέξοδος
απαγορεύεται η στάση, η κίνηση, η ανάσα.
Πίσω μας μονοπάτια χορταριασμένα
που οδηγούν εδώ που είμαστε τώρα.
Αριστερά κόκκινες λίμνες κοχλάζουν.
Δεξιά μας τρίζουν αιωρούμενα παγόβουνα.
Κάτω μας; Μα είμαστε ήδη αρκετά χαμηλά.
Μια ταξιαρχία πελαργών μας τράβηξε
το βλέμμα πάνω.
Η ζωή μάς πρόσφερε απλόχερα ένα νόημα
αναμφισβήτητο και απαράγραπτο
νόημα αδιανόητο μα τόσο ευνόητο...
Μόνο το άχρηστο θα σωθεί
το χρήσιμο θα χρησιμοποιηθεί.
Μόνο το λάθος θα ξεφύγει
το σωστό θα ακολουθηθεί.
Μόνο το ανύπαρκτο θα μείνει,
χρήσιμο και σωστό το υπαρκτό.
Μόνο το ανύπαρκτο θα μείνει όρθιο
το υπαρκτό θα γονυκλιθεί.
Αν υπάρχει Θεός θα μας βοηθήσει
αν δεν υπάρχει, πάλι θα μας βοηθήσει.
Στη μέση όπως πάντα εμείς
με μόνη διέξοδο φτερωτή επάνω
προτιμάμε να ορίζουμε
παρά να νιαουρίζουμε
μας είναι λίγο το να υπάρχουμε
και από το να άρχουμε
προτιμάμε να αρχινάμε.
Ίσως αλλοτινοί όμως ποτέ άλλοι
ίσως λιγοστοί μα καθόλου λίγοι.
Δεν υπάρχουμε
γιατί, ανυπαρξία είναι,
ο αδυσώπητος κι απαραβίαστος
ρεμβασμός
το απαράμιλλο και αδιαπραγμάτευτο
παιχνίδι
Comments