Ο μεγάλος περίπατος είχε αρχίσει από καιρό. Εμείς δεν τον βλέπαμε, πήγαινε από παγίδα σε παγίδα, όπου μαθαίναμε συγχρόνως να φοβόμαστε, πάντα αλλά από αυτά που κανονικά θα έπρεπε να φοβόμαστε.. Και φόρτωνε τόνους τσιμέντου σε όλα και κυρίως, πάνω από όλα, στη μνήμη. Από το παλιό θαμμένο ποτάμι στο κέντρο της πόλης, με πλήθος ζαρντινιέρες απ' αυτές που χτυπάνε.. Από ταράτσες σπιτιών με βροχή τσιμεντόλιθων να πέφτουν πάνω στις βασικές ελευθερίες. Από την Ακρόπολη, από τις κορυφές των απάτητων βουνών με πλήθος ανεμόμυλους και λίγους Δον Κιχώτες.. Από την καλοκαλώδιομένη κοινωνία μας, κρεμώντας μας πάντα και τις σχετικές ταμπέλες..
Και σε όλα αυτά η Τέχνη εξόριστη. Το μόνο ελεύθερο εξ' ορισμού κανάλι ενσυναίσθησης, το κλειδί της μετάφρασης στους πύργους των Βαβέλ, εκεί όπου κανονικά, θάπρεπε να 'ναι το πανηγύρι στην κεντρική πλατεία του χωριού, κι ας είναι και παγκόσμιο.. Η Τέχνη, δηλαδή η ανάγνωση του χρόνου.. Το ράγισμα στον πάγο.. Τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά υπάρχουν.. Η Τέχνη δεν υπάρχει, ακριβώς γιατί πρέπει να υπάρχει μόνο η κατασκευασμένη πραγματικότητα ακλόνητη. Χωρίς κάτι να θυμίζει τη μνήμη του παρελθόντος και του μέλλοντος. Χωρίς κάτι που να μπορεί να δει με άλλα μάτια, άλλα απ' αυτά που πουλάν στις αγορές. ..Και ας δει ίσως ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και τα καινούργια ρούχα του, απλά δεν υπάρχουν... Αφού στο "Υπάρχει" γράψεμε και γράφουμε και θα γράφουμε τις διαδρομές μας, ε, ας γράψουμε τώρα και στο "Δεν Υπάρχει" ...εμείς, οι ανύπαρκτοι.
