«Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω» τραγούδησε κάποτε ο Στέλιος οριοθετώντας την δική του ύπαρξη σύμφωνα με μια άλλη ύπαρξη με την οποία ταυτίστηκε. Δηλαδή, σύμφωνα με τον Στέλιο: Υπάρχω όσο υπάρχεις. Άρα όταν δεν θα υπάρχεις, ούτε εγώ θα υπάρχω.
Μετά από αρκετά χρόνια ήρθε ο Βασίλης και σάρωσε τα πάντα: Δεν υπάρχω κι είμαι εδώ, είπε και συμπέρανε: Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ. Τότε άρχισε το μπέρδεμα.
Μα κι εγώ που τα γράφω αυτά, που ξέρω ότι υπάρχω; Κι εσείς που με διαβάζετε, που ξέρετε ότι υπάρχω; Υπάρχω, πως υπάρχω; Και γιατί υπάρχω; Ποιος φταίει για την ύπαρξη μου; Με ρώτησαν αν θέλω να υπάρχω; Αν υπάρχω είμαι εδώ η εδώ είναι η αντανάκλαση μου ενός παράλληλου σύμπαντος; Υπάρχει το παράλληλο σύμπαν; Κι αν δεν υπάρχει και είναι η αντανάκλαση ενός άλλου παράλληλου σύμπαντος; Δεν υπάρχω! Κι αν υπάρχω, γιατί υπάρχω; Αφού αύριο δεν θα υπάρχω! Κι αν αύριο υπάρχω, που ξέρω ότι υπάρχω σήμερα;
Μπερδευτήκατε; Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς και αυτό το κείμενο δεν υπάρχει.