Ο Παράδεισος είναι μια θάλασσα γεμάτη ρύζι

Έχω σπίτι μια γυναίκα από τις Φιλιππίνες, για τη μάνα μου που είναι κατάκοιτη, και παλιότερα για τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, οικογενειακά μάς έχει σηκώσει στην πλάτη, που μιλάει πολύ σιγά κι εγώ είμαι λίγο βαρήκουος, ένεκα ηλικίας, που γερνάω κι εγώ γαμώτο, αλλά και από ένα χτύπημα που είχα φάει στο αυτί από οξύθυμη γκόμενα, δηλαδή ο θεός να την κάνει, όμορφη γυναίκα αλλά μουρλή, θεόμουρλη, δεύτερη φορά αναφέρω τον θεό, θα έχει φαγούρα, ελπίζω να μην θυμώσει και μου κάνει μούτρα, τέλος πάντων, μιλάει, έλεγα, πολύ χαμηλότονα, σχεδόν ψιθυρίζει και της έχω πει πολλές φορές ή να μιλάει δυνατότερα για να την ακούω ή αλλιώς να μην ξοδεύει σάλιο και ενέργεια (που λένε και οι ευζωιστές), ας μην μιλάει καθόλου, αν και δεν είναι κακό να ακούγεται ένα ψιθύρισμα στο σπίτι, να σπάει τη σιωπή των κατοίκων και να ενοχλεί τις φωνές και τις μουσικές του ραδιοφώνου, να μοιάζει με προσευχή σε μοναστήρι ζεν ή κάτι τέτοιο, παρόλο που η λεγάμενη είναι χριστιανή, αν είναι δυνατόν, δηλαδή ήταν καθολική και ξαφνικά το γύρισε σε μια αίρεση, αίρεση για τους χριστιανούς να συννενοούμεθα, την λεγόμενη εκκλησία του χριστού, που, έμαθα κι εγώ από κοντά, αναγνωρίζει μόνο θεό, χριστό και παρθένα μάνα, δηλαδή ούτε αγίους, ούτε οσίους και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που λένε οι λόγιοι της αριστεράς, δεν ξέρω μόνο αν αναγνωρίζουν άγιο πνέμα, θα τη ρωτήσω, πάντως το άλλο πνεύμα, εννοώ κανένα τσιπουράκι ούτε από μακριά, όπως μακριά και από τους πειρασμούς, τα χρήματα, τα ψέματα και τη δυνατή φωνή, ήρθαμε πάλι στο θέμα, τελικά η θεωρία του συνειρμού είναι μάλλον απάτη (ή μήπως δεν είναι και τόσο;), ας μου πει κάποιος αν αυτό ήταν συνειρμός ή όχι, γιατί, όπως λένε οι φιλόλογοι (καταραμένοι) και οι γλωσσολόγοι, το έργο εκφεύγει των προθέσων (χρησιμοποιούμε και καθαρεύουσα άμα γουστάρουμε) του συγγραφέα και οι κριτικοί λογοτεχνίας, ακόμα και οι αναγνώστες (τι άλλο θα ακούσουμε) ανακαλύπτουν πτυχές και καλά για τις οποίες ο συγγραφέας δεν έχει χαμπάρι, παρόλο που αυτός έχει γράψει το έργο και υποτίθεται ότι ξέρει τι κάνει, αλλά ήρθε η texual analysis, η ψυχανάλυση και οι μεταμοντερνιστές να μας ανοίξουν τα μάτια, παρόλο που μπορεί να έχουν και λίγο δίκιο, ξέφυγα πάλι από το θέμα, είμαι βέβαιος ότι ξέφυγα, παρόλο που δεν έχω καταλάβει κι εγώ ποιο είναι το θέμα, είναι ότι είμαι βαρύκουος ή ότι μιλάει πολύ σιγανά η γυναίκα από την Ασία, η οποία, σημειωτέον, θα μπορούσα να το παραλείψω αλλά το θεωρώ κεφαλαιώδες, τρώει κάθε μέρα ρύζι κι επειδή μου αρέσει κι εμένα πάρα πολύ το ρύζι (και στον φίλο μου Χρήστο Μπουλώτη επίσης) και τρώω κι εγώ πολύ συχνά, και μάλιστα καστανό ρύζι που είναι το πιο υγιεινό, και υπάρχουν ακολουθίες ημερών που τρώω συνέχεια ρύζι, μού είπε πριν λίγο ότι έχω γίνει κι εγώ φιλιππινέζος, κι αυτό το είπε δυνατά και το άκουσα ευτυχώς, γιατί ποιος ξέρει τι άλλα επιτυχημένα έχει πει μέχρι τώρα και δεν τα έχω ακούσει, πάλι στο θέμα γυρίσαμε, κι εγώ γέλασα και της είπα ότι και φιλιππινέζος γίνομαι και κινέζος και γιαπωνέζος (που τόσο μου αρέσουν τα χάι-κου) και μεξικάνος να τρώω καλαμπόκι, μόνο ο μαλάκας ο δυτικός κόσμος έχει το στάρι ως διατροφική βάση, πράγμα που δεν το χώνεψα ποτέ, αυτό, προσέξτε, είναι μεταφορά, δηλαδή το γεγονός δεν χώνεψα όχι το σιτάρι, αυτό το χωνεύω όποτε το τρώω, γιατί τρώω και τέτοιο, χωρίς να το συγκρίνω με το ρύζι γιατί θα ήταν σαν να συγκρίνω Αστέρα Τρίπολης με Μπαρτσελόνα, τυχαία αναφέρω τον Αστέρα Τρίπολης, μπορούμε να βάλουμε στη θέση του Αλμωπό Αριδαίας, Παναθηναϊκό, Κάτω Κουκουβάουνες, Ολυμπιακό ή Κεραυνό Μαυρονερίου, και για να είμαι απόλυτα σίγουρος ότι έγινα κατανοητός η Μπαρτσελόνα είναι το ρύζι, αχ το ρύζι, τόσο υπέροχο, τόσο μινιμαλιστικό, όλα τα ρύζια και το μπασμάτι και το μαύρο, ακόμα και το καρολίνα, θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τον Λούκατς, προς το χυδαιότερο, δεν το υιοθέτω παρόλο που εγώ το γράφω, που έλεγε ότι ο χειρότερος σοσιαλισμός είναι καλύτερος από τον καλύτερο καπιταλισμό, έτσι και το χειρότερο ρύζι είναι καλύτερο από το καλύτερο ο,τιδήποτε φαγώσιμο, με εξαίρεση τα ρεβύθια, γιατί τελικά πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, γι αυτό η επιστημονική απόδειξη στις κοινωνικές επιστήμες είναι πρόβλημα, ενώ στις θετικές επιστήμες είναι ένα συν ένα κάνουν δύο, κι αν στις μικροβιολογικές εξετάσεις σού βγάζει ότι έχεις χοληστερίνη 200, είναι σίγουρο και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ή αντίλογος, ενώ αν έχεις σύνδρομο στέρησης τρέχα γύρευε αν αυτό οφείλεται στην οδυνηρή παιδική ηλικία ή στο ότι δυσκολεύεσαι να βρεις γκόμενα, ή γκόμενο αν είσαι γυναίκα, για να μην κατηγορηθούμε για σεξισμό, ή γκόμενα αν είσαι γυναίκα και γκόμενο αν είσαι άντρας (ούτε ομοφοβικοί είμαστε) ή αν σε καταπιέζουν στην εργασία σου, είναι μεγάλος ο κατάλογος, δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα σε αντίθεση με τη θρησκεία επίσης, που έχει ακλόνητες βεβαιότητες, καίτοι μη επιστημονικές, δηλαδή τελείως αντιεπιστημονικές, θυμίζει κάτι από τη θεωρία των δύο άκρων, από τη μια η θρησκεία κι από τη άλλη η επιστήμη και οι δύο με τις απόλυτες αλήθειες τους και τις βεβαιότητές τους, παρόλο που η επιστήμη είναι πιο αναθεωρητική, καθότι ερευνά ενώ η θρησκεία πιστεύει χωρίς να ερευνά, αν κι αυτό σχετικό είναι γιατί ήρθαν αυτοί οι προτεστάντες, τρομάρα τους, που ερευνούν και μας μπερδεύουν, έτσι είναι αδύνατον να προσδιορίσουμε και αυτό που δεν υπάρχει, αφού όλα υπάρχουν και μόλις πας να δείξεις ή να μιλήσεις για κάτι που δεν υπάρχει του δίνεις αυτομάτως υπόσταση και ληξιαρχική πράξη γέννησης. Πάσο.